Heikikkers zijn geen liefhebber van het zure water van de hoogveenvennetjes. Ze houden meer van de drassige randgebieden van de hoog- en laagvenen waar ze voldoende voedsel vinden. Ze zijn relatief goed bestand tegen een hogere zuurgraad, zolang de pH-waarde maar niet onder de 4,5 komt, zoals in natte heide- en veenweiden. Dat is een concurrentievoordeel omdat ze anders hun (beperkte) leefgebied zouden moeten delen met de bruine kikkers, een soort waarmee ze vaak worden verward. Met uitzondering van de bronsttijd in het voorjaar zijn heikikkers lastig te onderscheiden van bruine kikkers. Een directe vergelijking laat wel zien dat de heikikkers veel kleiner zijn. Ook is hun snuit spitser en korter en hebben ze een grotere graafknobbel aan hun achterpoten en is de rugstreep scherper getekend. Soms hebben ze een lichte rugstreep, dan zijn ze makkelijk te onderscheiden zijn van de bruine kikker, maar vaak ontbreekt die streep of is hij heel onduidelijk. In de voortplantingstijd, in het voorjaar, is onduidelijkheid uitgesloten. Dan kleuren de mannetjes namelijk knalblauw! Ze scheiden een slijm af waardoor ze enkele dagen intens blauw zijn, al naar gelang de lichtval. Daarnaast zijn ze te herkennen aan hun paarroep die klinkt alsof er lucht ontsnapt uit een lege fles die je onder water houdt: wuob, wuob…. 

Bekend bij het grote publiek zijn de enige gifslangen van onze streken, de adders. Ze zijn duidelijk te herkennen aan de zigzagstreep op hun rug en de ogen met een verticale pupil.  De dreiging die van adders uitgaat wordt zwaar overschat. Adders bijten alleen als ze zich sterk bedreigd voelen, bijvoorbeeld als iemand ze vastpakt of als ze in de verdrukking komen. Hun gif tast weliswaar het zenuwstelsel aan, maar ze produceren er maar heel weinig van. Doorgaans is dat niet genoeg om een volwassene te doden (tenzij degene die gebeten is een allergische reactie krijgt, zoals bij mensen met een hartaandoening of kinderen). Waarschijnlijker is dat rond de plek van de beet de huid opzwelt of tintelend aanvoelt. Ook kan een beet leiden tot hartklachten en huidverkleuring. In Nederland zijn er sinds 1946 geen adderbeten meer geweest met dodelijke afloop, in Duitsland was de laatste in 1959. Van alle Viperidae hebben adders (Vipera berus, ook wel gewone adder of Europese adder genoemd) het grootste en meest noordelijke verspreidingsgebied, ze komen zelfs ten noorden van de poolcirkel voor. Ze houden van de vochtige omgevingen in het noorden van Duitsland en Nederland (natte heide, veen). Jonge adders voeden zich overwegend met levendbarende hagedissen en kikkers. Adders delen niet alleen hun leefgebied met deze hagedissen, ze hebben ook iets anders gemeen: beide diersoorten zijn ovvoivipaar, eierlevendbarend. Ze leggen geen eieren zoals andere reptielen maar brengen hun jongen levend ter wereld. De zwangere wijfjes laten zich opwarmen door de zon – een soort natuurlijke couveuse dus! Die techniek stelt hen in staat om ook in zo noordelijke streken te overleven. Bij koudere temperaturen en korte zomers zou het leggen van eieren niet helpen. De jonge dieren zouden niet voldoende kunnen rijpen.