De uitgestrekte hoogvenen gelegen in noordwest Duitsland, werden tot de 17e eeuw niet bewoond. Alleen in de randgebieden vestigden zich boeren, die in de zomer de droge veengronden gebruikten voor het verbouwen van boekweit, als veeweide en afgegraven turf als brandmiddel. Daarentegen hadden de Nederlanders met dankzij de vervening het mogelijk kunnen maken om winstgevende gewassen te verbouwen, beter als boekweit, de grond werd vruchtbaarder gemaakt. De interesse ging overigens voornamelijk naar het turf, het zwarte turf. Dit werd in de steden gebruikt voor het verwarmen van de huishoudens en bedrijven, als vervanging van hout. Om het turf af te graven werd in het veengebied door middel van een systeem van kanalen, sluizen en pompen ontwatering. Na de eerste afgravingen volgenden akkerbouw en veehouderij, op nu vruchtbare bodem.

Aan Duitse zijde kon men aan deze economische vooruitgang lang niet aansluiten. Het gebruik van het veen beperkte zich het meest tot de veenbrandcultuur. Hierbij werden na het ontwateren van oppervalakte water de bovenste vegetatie in het voorjaar afgebrand. De daarbij onstaande as zorgde voor betere vruchtbare grond voor het boekweit, dat eigenlijk vrijwel geen inkomen leverde. De hongersnoden en het levensleed van de veenkolonisten werd nog vaak door geschiedschrijvers tot in de 18e eeuw beschreven. 

Pas in de 19e eeuw werden de leef- en werkomstandigheden van de bewoners van het veengebied aan beide zijden van de grens verbeterd. De doorslag kwam door de ontwatering, die door middel van het kanalensysteem dat men vandaag de dag nog herkennen kan, mogelijk gemaakt werd. Het veen werd grotendeels afgegraven en de bodem door de innovatie van kunstmest en verkalking geschikt gemaakt voor de landbouw, het maakte zowel akkerbouw als veehouderij mogelijk en de bevolking kon zichzelf voorzien van een regelmatig inkomen.

In het Nederlandse Natuurparkdeel 'Bargerveen' werd al sinds 1968 begonnen met het herstellen van het veengebied. Vandaag de dag is het dan ook weer een bijzonder veen-typische flora en fauna te vinden. Het veengebied aan Duitse zijde kenmerkt zich door de de sinds de jaren '90 uitgevoerde cultivering- en droogleggingsmaatregelen. Hier fascineren de eerste testen om het veen te herstellen door vernatting. Ondanks deze tegenstellingen verbindt het veen de gebieden aan beide zijden van de grens: de idyllische architectuur van de veendorpen was gelijk aan beide zijden. "Moin!" lijkt op "Moi!", "kaffee" lijkt op "koffie" en de Duitser lijkt op de Nederlander. Het veengebied biedt ruimte voor twee werelden, voor een vriendelijk gesprek tussen twee culturen die meer kan verbinden dan alleen het veen. Midden door het Natuurpark verloopt de Duits-Nederlandse grens met haar historische grensstenen en met mooie fiets- en wandelroutes langs de grens.

Het Bourtangermoeras, ofwel Bourtanger Moor (Duits), was voor de cultivering rond de helft van de 19e eeuw het grootste samenhangende hoogveengebied van Midden Europa. Het ontstond als een laagveen, dat na het einde van de laatste ijstijd in 10.000 v. Chr. overstromingen veroorzaakte in de dalen, waardoor vegetatie verstoord werd. Het water kon niet wegstromen door de onderlatende bodem. Het water onderbrak het verteringsproces, plantenresten - voornamelijk veenmossen - groeiden langzaam maar gestaag tot een hoogveencomplex van zo'n 8 meter dik veenpakket. Van Nordhorn tot aan Gronigen bereide zich dat hoogveen uit, ondoordringbaar, zonder enige boom of struik.

Naast het economische gebruik in de turfindustrie en de landbouw bestaat het Bourtangermoeras vandaag de dag nog als cultuurgebied. In het Internationale Natuurpark Moor-Veenland zijn zowel levende hoogveengebieden, alsook gebieden die de na turfwinning nu in een herstelstadium zijn. Veel van deze gebieden zijn beschermde natuurgebieden en zorgen voor een uniek natuurgebied. De voedselarme bodem hebben het voor dieren en planten niet makkelijk gemaakt, toch bloeien en broeden speciale veen-typische soorten in het veen.

Daarbij verfult het veen een belangrijke taak: het vasthouden van schadelijke broeikasgas koolstofdioxide en het thuis zijn voor zeldzame dieren en planten. De redenen om het veen te beschermen en te herstellen waar het vernietigd werd. Een aantal percelen behouden naast de typische planten ook een compleet inventaris dat zeldzaam is en behoort tot hoogveen, zoals de heikikker, unieke libelle, waterroofkevers, de schietmot, zwemwantsen, muggen, vliegen en waterspinnen zijn hier thuis.