MEP020 - schwarze Dornen im Paradies

Schlehe in het Hudewald en zijn betekenis in de mythologie

Het Hudewald in Borkener Paradies getuigt van zijn lange gebruik als weide voor vee. De boeren van de margraviale coöperatie Borken lieten ooit hun vee grazen in deze oude Emslus. In die tijd gebruikten de mensen de bladeren van de eiken en hun eikels als voer voor hun vee en als strooisel in de stal voor de winter. Ze snoeiden hun takken regelmatig voor dit doel, wat resulteerde in bizar gegroeide veteranenbomen met knoestige, zwiepende takken. Aan hun voeten ontwikkelde zich door de intensieve begrazing een voedselarm grasland. Alleen doornige struiken werden door de dieren gemeden, zodat de sleedoorn zich uitbreidde tot dichte groepen, vergelijkbaar met de meidoorn, die ook wijdverbreid is in het gebied. Omdat de bast van de sleedoorn veel donkerder van kleur is dan die van de meidoorn, wordt hij ook wel sleedoorn genoemd.
 
Voor het natuurbehoud is de sleedoorn een probleem om het waardevolle bos open te houden, hoewel hij veel voordelen heeft. De sleedoorn, bekend onder de Latijnse naam Prunus spinosa, betekent doornige pruimenboom. De struik draagt in de herfst inderdaad pruimblauwe, ronde steenvruchten. Wie ze in spanning in zijn mond propt, wordt in de ware zin van het woord bitter teleurgesteld, want de vruchten zijn erg tanninerijk. Vroeger dacht men dat de duivel ermee heulde of dat heksen de struiken hadden betoverd. Ze werden ook geassocieerd met hekserij omdat sleepruimen ooit werden gebruikt in de gynaecologie om zwangerschap te voorkomen. In feite kan het hoge tanninegehalte overmatige menstruatie hebben tegengegaan.
 
De smaak is anders als de vruchten na het oogsten een nacht in de vriezer worden gelegd, dan worden de tannines opnieuw gerangschikt en worden de vruchten zoet! Enkele dagen vorst hebben een soortgelijk effect in de natuur, maar de vogels vinden ze meestal sneller. Het persen van sleepruimen is populair - sappen, geleien en likeuren zijn heerlijk. De bereiding van jam en gelei is niet mogelijk vanwege de grote pit.
 
Het hout en de struiken van sleedoorn waren vroeger ook gewild: de donkere, doornige staarten werden in dichte bundels opgestapeld als gradiëntoren (gradieren - concentreren) voor zoutwinning of als therapie voor longproblemen in kuuroorden. De pekel sijpelde door metershoge muren van kreupelhout en werd geconcentreerd door de wind en de zon. Tegelijkertijd zetten onzuiverheden in de pekel (zoals kalk of gips) zich af in het kreupelhout en vormden de grijsbruine doornsteen.