GES011 - Geest – wat?

De Geest bij Geeste

De Eems is tegenwoordig grotendeels getemd. Nog maar een paar eeuwen geleden was het een woeste rivier vol met kronkels, die regelmatig van loop veranderde en buiten de oevers trad. De gevolgen van dat geweld zijn nog zichtbaar in het landschap, vooral in de vorm van de vele oude rivierbeddingen, de restanten van  voormalige zijarmen.
En wie hier op deze koeweide goed zijn ogen de kost geeft, ziet dat de Eems nog steeds het landschap beïnvloedt. Dit stuk weiland dient als waterbergingsgebied bij overstromingen. En let ook eens op de eiken die aan de rand van de zandverstuivingen staan. Met hun wortels houden ze het zand van de helling vast. Ook is te zien hoe hun wortels bij overstromingen soms bloot kwamen te liggen. Dat geeft aan hoe hoog het water van de Eems hier soms kan stijgen.
Bij de brug over de Eems begint een schitterende wandelroute door de weilanden naar de met naaldbomen beplante zandduinen langs de weg naar Schwefingen. Zand en duinen zijn kenmerkend voor het landschap van deze streek: geestgronden (hoge zandgronden), waaraan ook Geeste zijn naam dankt. De laatste ijstijden brachten zandafzettingen, die door wind en water de afgelopen 10.000 jaar hun huidige vorm kregen. De rivierterrassen van het Eemsdal, waarlangs de straten lopen, hebben duinen aan weerszijden. Wat opvalt is dat de duinen aan de oostkant van het dal een stuk groter zijn. Dat komt door de dominantie van de westenwinden. Die bliezen het zand uit de drooggevallen rivierbedding en later ook alluviaal zand naar de begroeide terrasrand. Daarom zijn er aan de rechterkant van het dal tussen de groene stroomdal en de arme zandgrond van de terrassen slechts heel af en toe wat dorpjes en verspreide nederzettingen te vinden.