MEP019 - weiße Dornen im Paradies

Haagdoorn in Borkener Paradies

Op de arme zandgrond in het oude Hudewald in Borkener Paradies groeien veel meidoorns. De grazende dieren mijden ze juist vanwege hun doornen, waardoor de doornstruiken zich tussen de oude knoestige eiken kunnen verspreiden.
 
In het voorjaar gloeien de linten van witbloeiende meidoornstruiken en hun bloemen betoveren met hun verleidelijke geur en lijken voor de toeschouwer op witte wolken, dicht opeengepakt in hun schijnschermen. Net zo mooi in de herfst is de aanblik van de helderrode rozenbottels.
 
Een algemene naam voor de plant is meidoorn. Naast de naam van de plant heeft de term meidoorn nog een andere betekenis: hij verwijst naar de afbakening van eigendommen, woonplaatsen of plaatsen. In deze context is de term meidoorn afgeleid van de "bescherming van de haag". Al in het stenen tijdperk, toen de mensen zich begonnen te vestigen, omringden ze hun woningen, tuinen en open plekken met heggen van doornige planten zoals meidoorn, sleedoorn, vuurdoorn en wilde rozen. De grazende dieren beten herhaaldelijk in de doornvrije scheuttoppen van de planten, zodat de scheuten in de loop der jaren uitgroeiden tot dichte, gematteerde en ondoordringbare doornhagen, de zogenaamde hagen. Deze heggen omsloten de grazende dieren, maar verhinderden ook het binnendringen van ongewenste bezoekers zoals hongerige wilde dieren, stropers en dieven. Zelfs demonen, heksen en andere duivels bleven weg van de boerderij vanwege de heggen. In plaats daarvan was het de thuisbasis van goede feeën die het huis en de boerderij beschermden. Ter ere van hen werden draden, wol en kleine geschenken in de heggen geweven. De meidoorn werd zo het symbool van de bescherming en veiligheid van de boerderij. Er wordt gezegd dat de doornenhaag van Doornroosje ook van meidoorn was en dat haar spil van hard meidoornhout was, waardoor zij en haar koninkrijk in een diepe slaap vielen.
 
En de geneeskrachtige eigenschappen van meidoorn waren al bekend bij de oude Grieken. Dioscorides, een Griekse arts, beschreef het gebruik ervan als medicijn al in de eerste eeuw na Christus. De huidige geneeskunde erkent de bewezen werkzaamheid bij het zogenaamde ouderdomshart, d.w.z. bij afnemende hartprestaties en de daaruit voortvloeiende lage bloeddruk. Wetenschappers hebben ontdekt dat de plant zogenaamde procyanidinen bevat. Bij regelmatige inname over een langere periode (minstens 6 weken) hopen de procyanidinen zich op in de hartspiercellen en verbeteren daar het celmetabolisme. Ze bevorderen ook de bloedcirculatie in de kransslagaders, wat een hartaanval voorkomt omdat het de toevoer van zuurstof ondersteunt. Mensen helpen zichzelf te helpen is dus het devies, want een verbeterde stofwisseling verbetert de toevoer van voedingsstoffen en zuurstof naar het hart, waardoor de hartoutput verbetert, de bloeddruk in evenwicht blijft en de pompkracht van het hart toeneemt. Natuurlijk moet dit worden gebruikt na overleg met een arts!
Naast het gebruik als hartmiddel zijn de vruchten ook erg gezond: een compote gemaakt van rozenbottels is zeer rijk aan vitamines, smaakt zuurzoet en is ook erg bloemig. Daarom worden rozenbottels gemengd met andere vruchten, vooral omdat ze dan goed geleren. Een puree gemaakt van de schil van de rozenbottel diende als "armeluisvoedsel". En dat is nog niet alles: het gedroogde vruchtvlees werd gebruikt om het meel te rekken bij het bakken van brood en van de zaden werd vervangkoffie gemaakt.