Veenkoloniën langs de Grenzaa

De naam van het riviertje geeft het al aan: De Grenzaa vormt hier de natuurlijke grens tussen Duitsland en Nederland. Maar wel pas sinds 1824. Toen in 1764 voor het eerst de grens bij traktaat werd vastgelegd en gemarkeerd met grenspalen werd dit omstreden gebied langs de rivier erbuiten gehouden.
Een eerste afspraak over het gebruik van het gebied, dat toen „Taterbroeck“ heette, stamt uit 1556: voor de boeren uit Schoonebeek (NL) en uit Rühle en Hesepe (D) was het vochtige, grasrijke laagveen in het stroomdal een gedeelde plek om het vee te weiden. De grens was een voortdurend twistpunt. De Schoonebeekers hadden al sinds de late middeleeuwen ver buiten het dorp hun vee aan de Aa gehoed. Ze dreven hun jonge ossen naar de rivier, die daar onder de hoede van een veeherder bijna het hele jaar doorbrachten. Na het vetmesten werden de ossen naar de grote steden in Vlaanderen, het Rijnland en Noord-Duitsland gedreven voor de verkoop. De machthebbers van het prinsbisdom Münster zagen het intensieve gebruik door de Schoonebeeker boeren als een bedreiging voor hun eigen territorium. Om de grens met Nederland veilig te stellen werden de veenkoloniën Hesepertwist (1784) en Rühlertwist (1788) gesticht.
In het grenstraktaat van Meppen werd in 1824 de definitieve deling van het tot dan toe gezamenlijk gebruikte „Twist-gebied“ vastgelegd. De „Nieuwe Sloot“ kreeg toen in plaats van de Norderaa de functie van grenssloot en vormde een heel duidelijke scheidslijn.